Dit jaar is er een bijzondere dynamiek aan de gang op het vlak van arbeidsrecht en sociale zekerheidsrecht.

Onder meer volgende mijlpalen zijn aan de orde:

• de invoering van het eenheidsstatuut, waardoor de verschillen op arbeidsrechtelijk vlak tussen arbeiders en bedienden worden afgebouwd. Hierdoor zal in de nabije toekomst de ontslagkost (vooral voor medewerkers uit de categorie arbeiders) gevoelig stijgen. In een aantal gevallen kan de ontslagkost ook afnemen, doch dit is vooral het geval voor de hogere bedienden, die zullen inleveren op hun ontslagvergoeding.
• de invoering van een nieuwe berekeningswijze voor de sociale bijdragen voor de zelfstandigen, waarbij er meer synchronisatie zal zijn tussen de hoogte van de inkomsten van de zelfstandige gedurende het jaar en de berekening van de sociale bijdragen voor het betreffende jaar.
• de uitbreiding van het loonbegrip bij de beëindiging van een arbeidsovereenkomst.

De vaststelling dat ongeveer 70% van de totale werkgeverskost bij ontslag dient afgedragen te worden aan de staat (bij wijze van sociale bijdragen voor werkgever en werknemer en van inkomstenbelastingen) leidt ertoe dat vaak gezocht wordt naar een minder belaste weg om dergelijke vergoedingen uit te keren.

De wetgever is echter in gelijke mate alert om ervoor te zorgen dat alle denkpistes om tot optimalisatie te komen worden afgeblokt. Om dit te doen wordt het loonbegrip uitgebreid en worden alle vergoedingen, die bij beëindiging van een arbeidsovereenkomst betaald worden, vanaf heden aan sociale zekerheidsbijdragen onderworpen.

In het oog springende vergoedingen, die hierdoor getroffen worden zijn onder meer  vergoedingen, betaald ten gevolge van een niet-concurrentie overeenkomst, afgesloten na het einde van de arbeidsovereenkomst en uitwinningsvergoedingen (betaald aan handelsvertegenwoordigers krachtens artikel 101 van de wet van 3 juli 1978) en de beschermingsvergoedingen die in het verleden vrijgesteld waren van sociale bijdragen.

Wat niet concurrentievergoedingen betreft is er sprake van de vergoedingen, die rechtstreeks of onrechtstreeks worden betaald aan de werknemer ingevolge een overeenkomst, die wordt afgesloten binnen een termijn van 12 maanden na het einde van de arbeidsovereenkomst en waarbij de werknemer zich ertoe verbindt om:

• geen personeel of zelfstandige medewerkers af te werven van de voormalige werkgever (in eigen naam en voor eigen rekening of in naam en voor rekening van derden);
• geen soortgelijke activiteiten uit te oefenen als dewelke werden uitgeoefend bij de voormalige werkgever door zelf een onderneming uit te baten of door in dienst te treden van een concurrerende werkgever.

Enkel bepaalde vergoedingen wegens collectief ontslag en wegens willekeurig ontslag blijven vrijgesteld van sociale bijdragen.